صرع، يك ناهنجاري مغزي شايع است كه با تشنج‌هاي تكرار شونده همراه است. صرع مي‌تواند در هر سني براي انسان رخ دهد. تشنج، اصلي‌ترين نشانه صرع است كه با مصرف دارو قابل كنترل است. برخي از تشنج‌ها به شكلي هستند كه فرد در حالت نشسته يا ايستاده شروع به لرزش مي‌كند و شبيه به كساني مي‌شود كه مسخ شده‌اند، برخي ديگر از تشنج‌ها باعث خشك شدن بدن، لرزش شديد و حتي افتادن فرد مي‌شوند و فرد متوجه آنچه در اطراف او رخ مي‌دهد نمي‌شود. اكثر اوقات، دليل بروز تشنج، نامشخص است.
نزديك به ۰.۶ درصد از كودكان صفر تا ۱۷ ساله در آمريكا دچار صرع هستند. اين ميزان در سال ۲۰۱۳ برابر با ۴۶۰ هزار كودك بود. به عبارت ديگر از هر هزار دانش‌آموز، ۶ دانش‌آموز صرع دارند و اين تعداد كمي براي يك مدرسه نيست. براي بسياري از كودكان، صرع به كمك دارو قابل كنترل است و آن‌ها هم مانند ديگر كودكان به تحصيل مي‌پردازند اما در برخي از كودكان، كنترل صرع كمي چالش‌برانگيز است.
طي سال گذشته، دانش‌آموزان مبتلا به صرع، در مقايسه با دانش‌آموزان مبتلا به بيماري‌هاي ديگر، روزهاي بيشتري از مدرسه‌شان را از دست دادند. به علاوه دانش‌آموزان مبتلا به صرع، محدوديت‌هاي بيشتري مانند شركت در فعاليت‌هاي ورزشي نسبت به ديگر دانش‌آموزان درگير با بيماري دارند.
كنترل صرع توسط مدرسه
معمولا وظيفه مدارس در كنترل بيماري صرع در دانش‌آموزان اين است كه:
– به مربيان، معلم‌ها، تمامي كاركنان مدارس و همه دانش‌آموزان، درباره بيماري صرع، درمان آن و كمك‌ها اوليه هنگام تشنج آموزش دهند.
– به اهميت استفاده از دارو و حمايت از دانش‌آموزاني كه وابسته به داروي روزانه هستند، توجه كنند.
– به دانش‌آموزان كمك كنند تا از محرك‌هاي تشنج مانند چراغ‌هاي چشمك‌زن يا ديگر محرك‌هاي شناخته شده در كودك، دور بمانند.
– دانش‌آموز را كامل زير نظر بگيرند و هرگونه شرايط پزشكي مانند مشكلات رواني از قبيل افسردگي را به والدين او گزارش دهند.
– يك گروه مديريت بحران براي كودكاني كه تحصيل آن‌ها تحت تأثير بيماري‌شان قرار گرفته است تشكيل دهند.
– دانش‌آموزاني را كه تشنج‌هاي كنترل نشده دارند، به مراكز پزشكي منتقل كنند.
– حقوق دانش‌آموزان ناتوان را رعايت كنند و در برخي موارد قانون را براي آن‌ها ناديده بگيرند. براي مثال به دليل عدم توانايي دانش‌آموز در انجام ورزش، از او نمره كسر نكنند.
دارو رانيتيدين