يكي از بررسي‌هاي گسترده اخير نشان مي‌دهد كه احتمالا نوعي ارتباط بين بيماري پاركينسون و خطر بروز سكته مغزي وجود دارد. گزارشي از اين بررسي در آخرين كنفرانس بين‌المللي سكته مغزي در هوستون ارائه شده است. البته محققان مي‌گويند كه اين مطالعه نمي‌تواند ثابت كند كه يكي از اين مشكلات به مشكل ديگر منجر مي‌شود يا حتي اين ارتباط يك‌سويه يا دوسويه است.
درواقع، شايد بيماري پاركينسون است كه شانس مواجه شدن با سكته مغزي ايسكميك را افزايش مي‌دهد؛ يا حتي برعكس، از آن‌جايي كه مغز بعد از سكته مغزي ضعيف مي‌شود، خطر ابتلا به بيماري پاركينسون را بالاتر مي‌برد. دكتر اندرو فيگين (متخصص مغز و اعصاب در موسسه علوم اعصاب Northwell Health) درباره اين يافته‌هاي جديد مي‌گويد: «شايد يك عامل ناشناخته و جداگانه، به‌طور مستقل بتواند اين دو بيماري را به همديگر مرتبط كند.
درواقع، ممكن است بعضي از فرآيندهايي كه همراه با پيري شكل مي‌گيرند، خطر مواجه شدن با سكته مغزي و ابتلا به اختلال‌هاي نورودژنراتيو مانند بيماري پاركينسون را افزايش بدهند». به‌گفته محققان، بيماران مبتلا به پاركينسون مي‌توانند اقدامات مناسبي را در جهت اصلاح سبك زندگي براي به حداقل رساندن خطر بروز سكته مغزي و اختلال‌هاي عصب‌شناختي انجام بدهند كه بدين ترتيب هستند: خودداري از سيگار كشيدن، ورزش كردن به‌طور منظم، كنترل وزن، كنترل فشار خون و پيشگيري از ابتلا به ديابت.
دارو رانيتيدين