پوسيدگي دندان، يكي از شايع‌ترين مشكلات مزمن در دوران كودكي است. حدود ۱ تا ۵ (۲۰ درصد) كودك ۵ تا ۱۱ ساله، و ۱ تا ۷ (۱۳ درصد) نوجوان ۱۲ تا ۱۹ ساله، حداقل يك دندان خراب دارند. درصد دانش‌آموزان ۵ تا ۱۹ ساله‌اي كه دندان خراب دارند، در خانواده‌هاي كم درآمد (۲۵ درصد) نسبت به خانواده‌هاي پردرآمد (۱۱ درصد) دوبرابر است.
ضعف بهداشت دهاني، مي‌تواند تأثير بدي بر كيفيت زندگي كودكان، عملكرد آن‌ها در مدرسه و موفقيت آن‌ها در آينده زندگي‌شان داشته باشد. معمولا پوسيدگي دندان قابل پيشگيري است و وجود يك برنامه خدماتي جهت پيشگيري از پوسيدگي دندان براي دانش‌آموزان در مدرسه بسيار مهم است. مراقبت از دندان‌ها، از پوسيدگي و افزايش جرم آن‌ها جلوگيري مي‌كند. استفاده از برنامه‌هاي مشخص رسيدگي به دهان و دندان، به كاهش پوسيدگي دندان در ميان كودكان ۵ تا ۱۶ ساله يعني سنين مدرسه كمك مي‌كند.
كنترل سلامت دندان در مدرسه
برنامه‌هاي مراقبت از سلامت دهان و دندان در مدرسه، به غربالگري و تشخيص مشكلات دهاني دانش‌آموزان كمك مي‌كند. هر كودكي كه با مشكلات دهان و دنداني شناسايي شود، به يك كلينيك دندان‌پزشكي تحت بيمه ارجاع داده مي‌شود. اين برنامه براي كودكاني كه از خانواده‌هاي كم درآمد جامعه هستند نيز مناسب است. زيرا هزينه‌هاي مربوط به دندان‌پزشكي بسيار بالا است و برخي خانواده‌ها به دليل عدم توان مالي از مراجعه به دندانپزشك خودداري مي‌كنند.
مدارس موظف هستند:
– از يك مربي بهداشتي متبحر در زمينه تشخيص مشكلات دهان و دندان استفاده كنند.
– اين قانون را در مدرسه وضع كنند كه رسيدگي به مشكلات دندان و مراجعه به دندانپزشك اولويت داشته باشد و با دانش‌آموز همكاري داشته باشند.
– كلاس‌هايي در زمينه آموزش روش صحيح مسواك زدن، استفاده از نخ دندان و مواد دهانشويه براي دانش‌آموزان برگزار كنند.
– با والدين ارتباط داشته باشند و از آن‌ها بخواهند كه نسبت به رعايت بهداشت دهان و دندان در كودكشان، جدي‌تر باشند.
– كودكان را تشويق به مصرف كمتر شيريني، شكلات و نوشابه و درعوض مصرف بيشتر شير و مواد كلسيم‌دار كنند.
دارو رانيتيدين